За што глечык хоча папрасіць прабачэння у сваей маци якая засталася у варожым палоне адна

Обновлено: 04.07.2024

"Журавлиный крик": главные герои кто, характеристика героев какая?

Главные герои "Журавлиный крик" Быкова.

Характеристика героев "Журавлиный крик" Быкова.

Василь Быков "Журавлиный крик": главные герои повести, характеристика главных героев.

комментировать в избранное up --> 2 года назад

Главные герои повести Быкова - взвод солдат, которых оставили на железнодорожном переезде прикрывать отступление своего полка. Им предстояло стать заслоном и дать возможность основным силам без потерь уйти дальше, к линии фронта и не попасть в окружение.

Карпенко — был командиром взвода. Его фигура как нельзя лучше подходила к его званию - коренастый, широкоплечий, решительный, сильный. Карпенко понимал, как важно выглядеть в глазах подчинённых уверенным человеком и поэтому, старательно скрывал то, если в чём-либо не был уверен. Подчинённые должны видеть знающего и опытного начальника и подчинятся его приказам.

Крестьянский сын из многодетной семьи рано начал свою карьеру в армии. Уже во время Финской войны он получил тяжёлое ранение и медаль. Оставшись служить на сверхсрочную (домой не торопился, так как в отцовском доме жил один из братьев с кучей детей ) показал себя отменным солдатом. Получив увольнение из армии, с такой же ответственностью работал на высокой должности заместителя директора льнозавода. Женился и с большим трепетом ждал своего первенца.

Понятно, что когда началась война, Карпенко сразу ушёл на фронт, умело и строго обращаясь со своими солдатами. Даже на грани смерти Иван Карпенко пытался отстоять, не отступить с рубежа, который ему доверили.

Пшеничный - самый гадский персонаж повести Василя Быкова. Хотя, если бы к нему отнеслись по человечески с самого начала его юношеской жизни, всё могло пойти по другому. Но с клеймом - сын кулака (хотя сам Иван тяготился от злобы и скупости своего отца ), все дороги были для него закрыты. Хотел поступить в педагогический институт - отказали, в комсомол - не поддержали. Пшеничный озлобился на всех,

Он был хорошим солдатом, в том смысле, что умел делать всё быстро и споро, но больше старался для себя. Как Пшеничный оборудовал свой окопчик - глубокий, замаскированный, с приступочкой, чтобы при необходимости было лего выскочить из него, на дно был постелен сухой бурьян, чтобы не было холодно. Основательно и добротно и можно поесть припрятанным салом, чтобы ни с кем не делится. Он не жалел и не любил никого. Переживал только за себя и свою жизнь. Поэтому решил сдастся немцам, предполагая, что они - тоже люди. Пшеничный был готов рассказать противнику всё, сдать своих однополчан.

Но такая личность не нужна была и немцам. Распотрошив его солдатский вещь мешок и вывернув карманы шинели его просто пристрелили. пшеничный так и умер - переполненный ненавистью ко всем и к немцам и к тем, кто остался в заслоне.

Фишер - высокий, болезненный, подслеповатый, сутулый и не слишком умелый, непонятно как попавший на фронт. Карпенко, которого он побаивался, но всё же, пытался заслужить его одобрения, считал его лишним и бесполезным.

Фишер вырос в интеллигентной семье, был тихим и спокойным, очень любил рисовать, но понимал, что настоящего мастера из него не выйдет. Но тем не менее, он посвятил свою жизнь искусству став кандидатом искусствоведения. Борис с головой окунулся в любимое дело, не замечая ничего вокруг. Но он счёл своим долгом пойти защищать страну, когда началась война, хотя ему по началу было очень тяжело привыкнуть к совсем другой жизни.

Фишер старался, очень старался. Но он так и не успел стать умелым солдатом, погибнув в первом бою, но сумев убить фашистского офицера.

Глечик - молодой боец, старательный, тихий, родом из Белоруссии. Ему пришлось уходить от наступавших немцев, но в первом же городе он пошёл в военкомат.

У него была хорошая и дружная семья, из простых рабочих. Отец погиб от удара током и мальчику очень рано пришлось заботится о матери, помогая семье. Но он не принял и не понял, когда его любимая мама, решила устроить свою личную жизнь. Глечик настолько обиделся, что никому ничего не сказав уехал в Витебск в школу ФЗО.

Как потом он жалел о своей детской обиде. Настоящим горем для него стало, что так и не попросил прощения у мамы, которая осталась в оккупации.

Глечик, хоть и был робким, но хорошим солдатом. Никто не слышал его жалоб, он старательно переносил все тяготы военной службы. Этот не обстрелянный солдат оказался настоящим героем. Он не дал сбежать трусливому Овсееву, пристрелив того и уже в одиночку, страдая и понимая, что сейчас он погибнет, принял бой.

Свист не смотря на свою молодость уже много успел в жизни. Учится не любил, работать тоже ему было скучно, а не имея должного воспитания, так как воспитывался одной матерью, попал в криминальную историю, за что и отсидел в тюрьме. Витька Свист всё понимал про себя и честно говорил, что он

Успел и на Сахалине в шахте поработать и матросом на сейнере поплавать. Такая жизнь ему нравилась.

На войну его могли и не призвать, так как он сидел, но Свист добился своего, обратясь к начальнику НКВД. Назвать Свиста отличным солдатом вряд ли было можно было. Его приходилось подталкивать, чтобы он лучше работал, мог без спроса залезть в чужие вещи, стянул часы у убитого фрица.

Но воевал он как и жил - с запалом, азартом и не щадил себя, подорвав вместе с собою немецкий танк.

Овсеев, мальчик из семьи подполковника. Умненький, самолюбивый, настоящая белоручка, избалованный матерью, которая привила своему чаду мысль, что он самый талантливый и лучше всех остальных. Овсеев постоянно пытался устроится поудобнее, покомфортнее. Так как он считал себя талантливее многих, то других людей презирал, а слабых, по его мнению и вовсе не замечал.

Овсеев сумел поступить в артиллерийское училище, мечтая, как геройски он сможет себя проявить. Но после первого же боя, уяснил только одно - он хочет жить! Ведь так много ещё не испробовано, а сколько всего он ещё не видел. Трусливый Алик успел позавидовать Пшеничному, что тот сбежал (не зная его судьбы ) и когда только представилась возможность, кинулся бежать. Он понимал, что больше не удастся просто отсидеться в окопчике. И был сражён пулемётной очередью Глечика.

Урок па беларускай літаратуры "А. Куляшоў. Маці"

Мэты: зацікавіць вучняў асобай А.Куляшова-паэта, паглыбіць паняцце пра баладу, спрыяць свядомаму засваенню зместу твора, паказаць яго антываенную накіраванасць; развіваць уменне суадносіць літаратурны твор з іншымі творамі мастацтва і фальклорам, удасканальваць навыкі аналізу паэтычнага твора, выразнага чытання, вуснага маналагічнага маўлення; выхоўваць пачуццё любові і павагі да самага роднага чалавека – маці, негатыўныя адносіны да вайны як сацыяльнай з’явы.

Адукацыйныя задачы: уменне бачыць за словамі мастацкі вобраз і сімволіку, засваенне маральных паняццяў “самаахвярнасць”, “духоўная моц”; узбагачэнне ўяўленняў пра кампазіцыйную будову твора, падпарадкаванне кампазіцыі, вобразаў і выяўленчых сродкаў аўтарскай задуме.

Тып урока – камбінаваны

Метады засваення матэрыялу: праблемны, творча-пошукавы.

Формы работы: індывідуальная і калектыўная.

Міжпрадметныя сувязі: айчынная і сусветная мастацкая культура (музыка, жывапіс).

Абсталяванне: партрэт А.Куляшова; рэпрадукцыі карцін (І.Давідовіч “Маці”, М.Савіцкі “Мадонна”, “Партызаны”, Г.Коржаў “Маці”, Г.Вашчанка “Непакорныя”, А.Марачкін “Маці”, фотаздымак манумента маці-патрыётцы А.Ф.Купрыянавай у г. Жодзіна), фанаграма песні “Балада пра маці” (муз. І.Лучанка, сл. А.Куляшова) у выкананні ансамбля “Песняры”, для рэфлексіі: плакат з малюнкамі груды камянёў, грошай, храма; фішкі.

Перад сэрцам матулі, перад марай матулі

Спарахнелі варожыя бомбы і кулі,

Нібы ветрам, развеяла лютую зграю,

Тую сілу варожую, што гразілася краю.

І. Арганізацыйны момант

ІІ. Уступнае слова настаўніка

Гаворка на сённяшнім уроку пойдзе пра вобраз, якога не мінуў у сваёй творчасці ні адзін значны пісьменнік, мастак, скульптар, паэт. Гэта вобраз – увасабленне дабрыні, самаахвярнасці, бескарыслівасці. Ён называецца кароткім, але вельмі дарагім для чалавека словам – маці.

Маці – самы дарагі ў свеце чалавек. Ніхто не можа так шчыра любіць, як маці. Ніхто, як маці, не ўмее так цярпець і ахвяраваць сабою. Адразу ўспамінаецца старадаўняя прытча пра юнака, які ў ахвяру жорсткай і хцівай каханцы прынёс матчына сэрца. Ён бег з ім у руках, спатыкнуўся аб камень і застагнаў. “Ой, табе ж баліць, сынок! Ідзі цішэй, дзіцятка!” – прашаптала чулае матчына сэрца. Кожная сынава драпіна аддавалася ў матчыным сэрцы з нясцерпным болем, гора і няўдачы дзіцяці станавіліся яе горам і пакутамі.

Аб самаахвярнасці маці, яе гатоўнасці ў любы момант засланіць сваіх дзяцей ад небяснекі ў беларускай літаратуры створана шмат твораў, адзін з іх – балада А. Куляшова “Маці”, напісаная ў 1943 годзе.

На ўроку мы пазнаёмімся з творчасцю А. Куляшова, прааналізуем баладу “Маці”, параўнаем яе з іншымі творамі мастацтва. Спадзяюся, што ў вас з’явіцца жаданне пазнаёміцца з яго паэзіяй больш падрабязна.

У сшыткі вучні запісваюць дату і тэму ўрока.

ІІІ. Праца па тэме ўрока

Узнаўленне ведаў пра асобу А. Куляшова. Франтальнае апытванне:

Што вы даведаліся пра дзяцінства паэта?

Раскажыце пра пачатак літаратурнай дзейнасці паэта? Што гэта быў за час?

Раскажыце пра ўдзел паэта ў Вялікай Айчыннай вайне.

А цяпер уважліва паслухаем твор (чытанне балады настаўнікам, затым вучні чытаюць самастойна, потым уголас).

Работа над тэкстам. Балада як жанр. Цэнтральны вобраз твора.

Першаснае ўспрыманне балады.

Ці спадабалася вам балада? Якія думкі і пачуцці ўзбудзіла? Над чым прымусіла задумацца? Выкажыце свае ўражанні.

Які настрой гэтага вершаванага твора? (сумны, журботны.)

Паспрабуйце сфармуляваць, што такое балада. (Пры дапамозе “Альтэрнатыўнага тэста”).

Прыём “Аальтэрнатыўны тэст” (на картках надрукаваны ланцужок правільных і памылковых сцвярджэнняў, з якіх вучні выберуць толькі тыя, што адпавядаюць сапраўднасці).

Затым вучням прапануецца адгарнуць падручнік на с. 291 і прачытаць азначэнне літаратурнага тэрміна “балада”

Што характэрна для балады як жанру літаратуры? (Наяўнасць сюжэта, драматызм і напружанасць дзеяння, трагічная развязка, паэтызацыя гераічнай асобы, наяўнасць мастацкіх сродкаў.)

У чым блізкасць балады “Маці” да фальклору? Падмацуйце свае меркаванні прыкладамі з тэксту. (Аўтар выкарыстоўвае фальклорныя вобразы вярбы, дарогі, каменя, трайны праклён.)

Які фальклорны жанр нагадвае балада “Маці”? Падмацуйце свае меркаванні ўрыўкамі з тэксту. (Легенду або казку: размаўляе дарога, камень становіцца зямлёй, а маці каменем, трайны праклён, фальклорны вобраз вярбы; своеасаблівая варажба на зярнятах.)

Аснову балады складае размова маці з дарогай і каменем. Давайце зачытаем гэтыя радкі.

Што можна сказаць пра цэнтральны вобраз балады – маці? Якой яна паўстае ў гэтых дыялогах? Якімі эпітэтамі надзяляе яе аўтар? (Маці любіць свайго сына, хоча, каб ён вярнуйся дадому; працаўніца, суровая, стрыманая, цярплівая, самаахвярная, духоўная моц.)

Што робіць маці для таго, каб “сына праводзіўшы з хаты”, дачакацца яго прыходу? (На шчасце і ўдачу пасеяла зярняты.)

Якія ўчынкі маці гавораць пра яе самаахвярную любоў да сына? Выкажыце свае адносіны да гераіні. (Маці ахвяравала сваім жыццём – ператварылася ў камень, а камень стаў зямлёю, каб прараслі зярняты і сын вярнуўся дадому.)

Творчая работа. Складанне верша-сінквейна.

Як вы лічыце, на каго або на што паэт ускладвае адказнасць за пакуты маці? (На чужынцаў, на вайну ўвогуле.)

Балада “Маці” была напісана ў 1943 годзе. Як у творы выявіўся гэты час? (Бяда і гора апанавалі зямлю: чужынцы закацілі з-за Буга на нашу зямлю чужы і маўклівы камень, які не дазваляе маці дачакацца сына.)

Чаму зярняты, пасеяныя маці, два гады не маглі прарасці на камені? (Праз два гады скончыцца вайна, і сын “са славаю прыйдзе з паходу”.)

Паразважайце, на каго маці ўскладвае адказнасць за людское гора, каго абвінавачвае ў сваіх пакутах. (На вайну, заваёўнікаў.)

Якія асацыяцыі ўзнікаюць у вас, калі чуеце слова “вайна”?

Паспрабуем наша ўспрыманне вайны, адносіны да яе абагуліць у вельмі кароткім, лаканічным запісе. Мы напішам верш-сінквейн на тэму “Вайна”. (Вучні складаюць сінквейны, зачытваюць свае запісы.)

Фізкультхвілінка

Работа над тэкстам. Тэма, ідэя, сімволіка балады.

Чытанне твора вучнямі.

Паспрабуем вызначыць тэму і ідэю балады. Зрабіце кароткі запіс у табліцу. ( Тэма – цяжкае, пакутлівае чаканне сына з вайны; ідэя – непераможнасць мацярынскага сэрца, душы, яе самаахвярнасць, гатоўнасць у любы момант засланіць сваё дзіця ад бяды і небяспекі.)

Звярніце ўвагу на эпіграф да нашага ўрока. (Настаўнік або вучань зачытвае эпіграф.) Як вы разумеееце гэтыя словы? (Вучні даюць тлумачэнні.)

Балада А.Куляшова – твор антываенны. Але аўтар ні разу не ўжывае слова “вайна”. Якімі словамі аўтар замяніў яго і чаму? (Бітва крывавая, паход. Балада “Маці” блізкая да фальклорных твораў, а слова “вайна” не характэрна народнай творчасці; словы-замены больш эмацыянальна выразныя.)

А што зрабіла маці, каб сын хутчэй вярнуўся дадому? (Пасеяла зярняты.)

Сімвалам чаго ў вершы з’яўляюцца зярняты? (Жыцця.)

Камень – таксама сімвал. Што ён сімвалізуе? (Пакуты маці, гора, бяду; вайну, варожую сілу.)

Што або хто ў вершы супрацьпастаўлены каменю? (Матчына любоў, яе сэрца, самаахвярнасць.)

Нездарма ў народзе гавораць: “Што наймягчэйшае ў свеце?” – “Сэрца маці”. – “Што можа быць цвярдзейшае за камень?” – “Сэрца маці”. Менавіта мацярынская любоў давала сілы юнакам выстаяць у неймаверна жудасных умовах вайны.

Групавая работа над кампазіцыйнай будовай твора

Настаўнік. Мы гаварылі аб тым, што асаблівасцю балады з’яўляецца наяўнасць сюжэта. Давайце разам паспрабуем вызначыць кампазіцыйныя часткі твора.

І частка – завязка (маці выпраўляе сына на вайну: “На бітву крывавую сына праводзіўшы з хаты…”)

ІІ, ІІІ часткі – развіццё дзеяння (маці робіць усё, каб прараслі зярняты: “Дарэмна ўздыхала…”; размова з дарогай, просьба ўлашчыць камень: “Пачуй мае словы…”)

IV частка – кульмінацыя (маці праклінае камень, які становіцца зямлёй: “Цяпер я крывёю сваёю цябе праклінаю…”)

V частка – развязка (сын вяртаецца дадому: “На камні былым пры дарозе…”)

Або: IV частка – кульмінацыя і развязка, а V – эпілог.

Работа над тэкстам. Выяўленчае майстэрства паэта.

Каб узмацніць выразнасць балады, аўтар ужывае мастацка-выяўленчыя сродкі. Знайдзіце і назавіце іх. (Вучні называюць эпітэты, метафару, параўнанні, гіпербалу, інверсію і заносяць кароткія запісы ў табліцу.)

Як вы разумееце наступныя выразы з тэксту: “два леты кіпелі на ім яны, як на патэльні…”, “не раз на ім сеялі, але ні разу не жалі…”, “стаў камень зямлёю, сама ж яна каменем стала…”?

Групавая работа. Супастаўленне балады з творамі жывапісу і крылатымі словамі.

Уважліва разгледзьце рэпрадукцыі карцін беларускіх мастакаў (змешчаны на дошцы). Якую б вы выбралі з іх у якасці ілюстрацыі да балады? Агрунтуйце свой выбар.

Праблемы, узнятыя А.Куляшовым, хвалявалі і хвалююць кожнага чалавека на зямлі, дзе б ён не жыў. Усе гэтыя выказванні вядомых людзей блізкія да нашай размовы. Але усё ж паспрабуйце вырашыць, якое па сваёй ідэі, сутнасці найбольш сугучнае з баладай. Пракаменціруйце свой выбар.

Вайна – гэта перш за ўсё расстанне (Агнія Барто).

Праславім у свеце жанчыну-маці – адзіную сілу, перад якою пакорна схіляецца смерць (Максім Горкі).

Мамы не стала – не стала Радзімы… (Рыгор Барадулін).

Шмат у свеце сіл вялікіх, але мацней за сэрца Маці няма ў прыродзе нічога (Сафокл).

Бог не можа клапаціцца аб кожным, таму ён прыдумаў Маці (усходняя мудрасць).

Індывідуальная творчая работа. Складанне верша-сінквейна. Параўнальны аналіз.

Спадзяюся, што ў вас склалася пэўнае ўражанне пра галоўную гераіню балады – маці. Прапаную напісаць яшчэ адзін сінквейн. Тэма яго “Маці”. (Вучні складаюць сінквейны.)

Параўнайце сінквейн “Вайна” з сінквейнам “Маці”. Што вы заўважылі? Ці можна сказаць, што яны антанімічныя?

Групавая творчая работа. Складанне цэнтона

Падвядзенне вынікаў творчай дзейнасці вучняў

Балада А.Куляшова ў музыцы.

Настаўнік. Наш урок заканчваецца. Калі мы не ўсё здолелі адчуць і зразумець, хай нам у гэтым дапаможа песня на словы А.Куляшова, музыку да якой напісаў выдатны кампазітар І.Лучанок, а выконвае яе ансамбль “Песняры”.

Адным з вобразаў-сімвалаў балады з’яўляецца камень. У аўтара ён агідны, шчарбаты, чужы. Аднак камяні чалавеку ў жыцці бываюць вельмі патрэбныя.

Раскажу вам невялікую прытчу.

Нясуць тры чалавекі за плячыма ў мяхах каменне.

Чым вы займаецеся? – спыталі ў іх.

Цягну гэтыя праклятыя камяні, - злосна адказаў першы.

Зарабляю сабе на хлеб, - стомлена прамовіў другі.

А я будую храм, - радасна паведаміў трэці.

Пачуцці якога з гэтых трох чалавек адпавядаюць вашаму стану пасля сённяшнягя ўрока? Чым для вас быў урока? Працай, якая пакінула толькі стому? Вы працавалі толькі дзеля адзнакі і пахвалы? А можа, вы будавалі храм? Зрабіце кожны свой выбар. (Вучні змяшчаюць фішкі на малюнку з грудамі камянёў, грашыма і храмам.)

Выстаўленне адзнак, іх каментар.

Дыферанцыраваннае рознаўзроўневае дамашняе заданне.

Падрыхтаваць выразнае чытанне балады (па жаданню – праілюстраваць) яе.

Даць вусны разгорнуты адказ пра тэму, ідэю і мастацкія асаблівасці твора.

“ Я памятаю вайну такой…" (інтэрв’ю з жанчынай – сведкай ваенных падзей).

У вершаванай форме запісаць думкі і пачуцці сына, які вярнуўся з вайны, пачынаючы словамі:

Ребята ответить на вопросы по произведению журавлиный Крик Василий быков по белорусской литературе 1. Якімі ўяўляюцца вам героі пры першасным знаёмстве з імі? Хто з
іх больш спадабаўся і чаму?
2. З якой мэтай пісьменнік малюе падрабязнасці жыцця байца Пшаніч-
нага ў даваенны час?
3. За што Глечык хоча папрасіць прабачэння ў сваёй маці, якая заста-
лася ў варожым палоне адна?
4. Чаму Карпенка са шкадаваннем думаў пра фішара?
5. Як ставіцца аўтар да сваіх герояў?

В.Быков начал войну семнадцатилетним юношей. После окончания Саратовского пехотного училища он воевал командиром взвода. Приходилось и наступать, и отступать, и обороняться, окружать и выходить из окружения. В 1944г. Семья получила извещение, что командир взвода В. Быков погиб смертью храбрых в бою. Но взводный выжил и воевал дальше в Румынии, Венгрии, Австрии, был награжден. 19 июня 1945 года ему исполнился 21 год.

Спустя годы В. Быков снова вернулся на войну, чтобы увидеть её, как прежде – в упор: вокруг себя и в своем герое. Чтобы услышать тяжелое дыхание человека, бегущего рядом вверх по склону высоты в атаку, склониться над молодым лейтенантом, умирающим в одиночестве посреди голого поля, увидеть звезды в небе со дна окопа… . Он предпочел остаться на войне во имя тех, кого уже давно нет, но кто продолжает жить в памяти солдата, в памяти народа.

Среди произведений о войне книги Быкова занимают особое место. Свою точку зрения на этот вопрос он высказал в статье «Живая память поколений». В ней он писал: «Сороковые годы дали нашей литературе ряд замечательных образов героев: мы привыкли за много лет к мужественному неунывающему рядовому В. Теркину, к несгибаемому в своем священном стремлении стать в строй бойцов Мересьеву, к мужественным разведчикам Э. Казакевича.» Однако « правда о войне, о подвиге народа была высказана далеко не вся.» Эту неполноту можно было как-то понять, оправдать(писатели «шли по горячим следам событий», не имели ни времени, ни возможностей для осмысления всех проявлений войны), но согласиться, примириться с нею – значило бы для Быкова изменить своему опыту, памяти, совести. Все изменилось, когда вернулись с войны и получили образования ее рядовые участники. Среди них был и Василий Быков, будущий писатель.

В произведениях Быкова мало батальных сцен, эффектных исторических событий, но зато ему удалось с потрясающей глубиной передать ощущения рядового солдата на большой войне. Этот герой не содержал ни чего, что отделяло бы его от других, обозначало бы его превосходство. Он сознавал себя частицей защищающегося народа. Война представала тягчайшим бременем, общей бедой и несчастьем, страшным ударом по всему нормальному и человеческому, и этот удар нужно было отразить. Но сделать это очень трудно, и потому в повестях Быкова так велика тяжесть войны. И тем дороже выдвинутый этой прозой герой – человек, не убирающий плеча из-под общей ноши, не отворачивающий лица от правды, человек, выстаивающий до конца.

1. Якімі ўяўляюцца вам героі пры першасным знаёмстве з імі? Хто з іх больш спадабаўся і чаму?
2. З якой мэтай пісьменнік малюе падрабязнасці жыцця байца Пшаніч-
нага ў даваенны час?
3. За што Глечык хоча папрасіць прабачэння ў сваёй маці, якая заста-
лася ў варожым палоне адна?
4. Чаму Карпенка са шкадаваннем думаў пра Фішара?
5. Як ставіцца аўтар да сваіх герояў?

Прыстаукi у словах запаузла -за, зруб -з, зламала -з, змылiла -з. Прыназоунiкi: у, з.

Другие вопросы по Беларуской мове

Беларуская мова, 01.04.2019 14:55, roman286

Запішы словы, падзялі іх для пераносу. паштальён, вераб'і, мільён, п'яўка, мар'я, ульяна, лье, ад'ехала, атэлье, парцьеры, з'ява.

Беларуская мова, 24.04.2019 15:27, МилаКу

Прыметнік: які мае адносіны да

Беларуская мова, 02.05.2019 21:26, PrOFy100

9адзначце сказы, дзе трэба паставіць працяжнік: 1) дзед адчыніць акно _ у хату ўварвуцца дзіцячыя галасы. 2) цяжка ў гэтую пару птушкам _ корму ўсѐ менш і менш. 3) яны _ лѐн – гэта багацце калгаса. 4) паспрабавалі падставіць лесвіцу _ стрэлы зноў адагналі ворагаў. 5) яго ўгаворвалі не плысці _ застацца тут. 10 адзначце сказы з рознымі віі сувязі, дзе знакі прыпынку пастаўлены правільна: 1) яшчэ сон звівае павекі, і іх цяжка разарваць, і галава яшчэ не прачнулася, а ўжо радасць, што зноў дома і што не з’язджаў ніколі. 2) спачатку начаваў алень у катлаване, дзе стаяла наша гармата, але срэлы напалохалі жывѐлу, і ѐн стаў абыходзіць гарматы. 3) напружана чакаеш, калі пачуецца лѐгкі шоргат і жывое варушэнне ў печы, і з плячэй быццам зваліцца гара. 4) жыццѐ многіх пакаленняў прайшло перад дубамі, і праходзіць, нібы тыя хвалі, ўж о абвіваюць роўны груд а яны ўсѐ стаяць. 5) стаялідва стажкі сена і адзін быў так абскубаны, што нагадваў грыб.

Беларуская мова, 12.05.2019 18:17, zlatoust99

Запишите вядомые вам прыказки пра радзиму (родны край ), книгу ,навыку, праву .

Беларуская мова, 18.05.2019 05:24, KleinBS

Замянить словы антонимами: у восень, жауцее, сумна, слабела, нядужым, надакучае, пахмурны.

За што гледчик прабачэння у сваёй Маци яркая засталася у варожным салоне адна

Родился дмитрий 12 октября 1350 года в москве. когда умер его отец, в биографии дмитрия донского появился опекун – митрополит алексий. с ним дмитрий советовался в политических делах. в 1363 году дмитрий обосновался во владимире. после большого в москве князь начал строить новый белокаменный кремль.возникла междоусобица, борьба за москву. после вражды с литовским князем ольгердом в биографии донского был заключен мир с литвой. постепенно наладил отношения с новгородом, тверью. могущество князя донского со временем все больше нарастало.орда начала конфликт с дмитрием, разгромив нижний новгород. но после нападения на москву войско мамая было разбито. 8 сентября 1380 года состоялась куликовская битва, в ходе которой мамая потерпел поражение, а татаро-монгольские войска были уничтожены. после смерти мамая хан золотой орды тохтамыш напал на русь, затем сжег москву. если рассматривать краткую биографию дмитрия донского, то нужно отметить, что на протяжении всего его правления москва тонула в междоусобных воинах. когда же после нашествия тохтамыша столица вновь ослабла, междоусобицы вспыхнули с новой силой. после этого донской отдал орде своего сына василия, а также пообещал постоянно платить дань. оборвалась биография дмитрия ивановича донского 19 мая 1389 года.

Ответ разместил: Гость

До получения зёрнышка он был трудолюбивым.и из всех развлечений он смотрел что происходит за забором.курица была ему как родитель.после того как он спас курицу и попросил у короля зерно: он пришёл в школу с невыучеными уроками его спросили и из головы сами выходили слова. сначало ему показалось стыдно! но потом он привык и даже стал смеятся над другими когда они не выучат.но как_то раз он бегал по двору и выронил зерно пришёл в школу а уроки не выучены вышел и ничего незнает.король ему сказал не выдавать подземное царство но он выдал. и они переехали изза того что кним узнали проход их враги

Другие вопросы по Литературе

Литература, 10.03.2019 02:30, VINERDANYA

Нужен ! красота человека. какая она? красота человека бывает внешняя и внутренняя. проҹитав рассказ в. астафьева фотография, на которой меня нет, я заинтересовался внутренней красотой, красотой деревенского
ҹеловека. в рассказе астафьева описываются люди простой деревни. они живут небогато, их быт оҹень прост. но главное, ҹто они, живя в трудных условиях, сохранили в себе душевную теплоту и дарят ее другим. деревенские
жители, в изображении автора, неграмотны, их реҹь проста, они всегда говорят с душой. разве не в этом заклюҹается красота ҹеловека? по-настоящему добрые, всегда готовые ҹь люди. астафьев особенно выделяет быт и
простоту деревни. без всяких излишеств и удобств дома, дворы. люди, живущие в деревне, не всегда красивы внешне. в. астафьев приводит в пример дядьку левонтия. человек, который пьет, бьет посуду. но ҹеловек простой,
открытый для других, беззлобный. этот рассказ оҹень современен в наше время, нам не хватает красоты души. вот она, красота: в деревне, где соседи друг другу, наставляют молодых и неопытных, не жалеют угощения для
гостей, оказывают поддержку, не друзей. друг астафьева не пошел сниматься на фотографию, потому ҹто его товарищ болен. санька ҹувствует, ҹто и он виноват в болезни друга. он преодолевает большой соблазн, ведь
фотограф большой и редкий слуҹай в деревне. это пример дружбы, преданности, совести. деревенские бабы уҹителю и его жене, приносят угощение, заботятся о ребенке, наставляют молодую уҹительницу. пример уважения, и
взаимовыруҹки. оҹень редко можно встретить такое в наши дни, когда соседи друг другу. без всякой платы подшивают валенки школьному уҹителю. его уважают и любят уже за то, ҹто он здоровается со всеми и никогда ни в
ҹем не откажет. деревня живет, как одна большая семья, дружная и крепкая. пусть в ней слуҹаются порой ссоры, но силой добра, и прощая, можно победить все невзгоды. человек добрый, открытый, всегда всем нравится, он
приносит с собой свет в то общество, в которое попал. оҹень много красивых внешне людей, но некоторые из них могут оказаться с холодной душой, ҹто оҹень ҹасто отталкивает и обижает других. но по-настоящему красивый
ҹеловек тот, кто красив душой, красив своими поступками, теми словами, которыми он выражает свои мысли, своей улыбкой. красота заклюҹается в сердце!

Литература, 03.03.2019 23:55, умник1308

Наголоси у відповіді що насамперед підкреслено в портреті та як портрет характеризує яву

Литература, 12.03.2019 09:58, Andreораидзпч

Автор говорит, что во всех несчастьях башмачкина виноват климат. что он имел ввиду?

За што глечык хоча папрасіць прабачэння у сваей маци якая засталася у варожым палоне адна

А маці ў той вечар доўга не клалася спаць: усё чакала яго. Яна, пэўна, ужо нешта згадала ў яго настроі, уздыхнула, калі ён, прыйшоўшы, моўчкі заваліўся на ложак, пасля паплакала крыху і сказала, што ён яшчэ малы і не разумее ўсяго, што трэба было б зразумець. Тады нейкая жаласць да маці коратка варухнулася ў яго душы, але зразумець яе зусім ён сапраўды не мог, а галоўнае – не хацеў.

Нешта ў ім заартачылася, ён страціў сваю былую шчырасць, пазбягаў заставацца з ёй адзін на адзін. I калі год назад маці прывяла да іх таго Кузьмічэнкава і сказала, што ён цяпер будзе іх бацькам, Васілька зразумеў, што тут яму жыць нельга.

Праз дзень ці два ён узяў сваю новую рубашку, зімовую бацькаву шапку, тры чырвонцы надоечы атрыманых ім грошай і пайшоў на станцыю. Там ён сеў у прыгарадны цягнік і прыехаў у Віцебск. У кішэні яго была пацёртая газета з аб’явай аб прыёме навучэнцаў у школы ФЗН. Так праз пару дзён Васіль Глечык узбіўся на свой хлеб і адцураўся матчынай ласкі.

Дома ён не сказаў нікому, куды паехаў, чаму і на каго пакрыўдзіўся. Маці, відаць, нямала перажыла, пакуль знайшла яго ў Віцебску, прыехала, прасіла вярнуцца, а галоўнае – не крыўдаваць, але ён маўчаў, ні слова не сказаў ёй пры сустрэчы, не адказваў на пісьмы. Калі ж пачалася вайна, ён даведаўся, што Кузьмічэнкаў пайшоў у войска, а маці з Настачкай засталіся адны. I хлопец тады завагаўся. Ён ведаў, што ён патрэбны там, што неяк трэба ратаваць маці ад той навалы, якая няспынна кацілася на ўсход, але былая крыўда не давала яшчэ забыцца на яе.

Пакуль ён разважаў і вагаўся, немцы падышлі да Віцебска, і трэба было ратавацца самому. Васілька прычапіўся на станцыі да апошняга вагона апошняга цягніка і дзе пехатой па шпалах, а дзе ў эшалонах дабрыў да Смаленска. Відаць, у людскіх нягодах вялікае буры растварылася хлопцава крыўда і засталося толькі балючае ўсведамленне ўласнай несправядлівасці да маці, якая так любіла яго.

. Глухая цемра запанавала ў старожцы, патухлі апошнія іскрынкі ў грубцы, стала халадней. Дружна саплі хлопцы, прыхрапваў старшына, а Глечык шырока раскрытымі вачыма нерухома пазіраў у змрок і нудзіўся. Заўтра можа здарыцца з ім што цяжкае, ён можа загінуць, гэта будзе першы яго бой з ворагам, але не страх смерці, не жаль да сябе дапякалі хлопца ў гэтыя апошнія хвіліны спакою.

– Маці, адзіная мая, дарагая матуля, – шаптаў у бяздонную цемру Глечык, – ці даруеш ты мне калі маё непаслушэнства, мае дураслівыя выбрыкі? Чаму я такі быў дурны, не разумеў твайго сэрца, якое хацела свайго чалавечага шчасця, навошта пакінуў цябе – родную, адзіную маю? Як ты цяпер там, у варожым палоне, адна? Што з табой зробяць крывавыя вылюдкі і хто заступіцца за цябе.

Тым часам старшыне Карпенку сніўся маркотны доўгі сон.

Прыплялося яму, быццам у гэтай вось старожцы ля грубкі, на тым месцы, дзе разлёгся Віцька Свіст, сядзіць яго, Рыгора Карпенкі, бацька. Ён – строгі, заклапочаны, згорблены ад нялёгкай жытухі стары – закручвае раскудлачаны сівы вус і сіпатым старэчым голасам гаворыць камусьці:

– Вось што, сыны. Як сабе хочаце, а надзел болей дзяліць не будзем. Пакуль я жывы – не дам. Дадзяліліся – з сахой павярнуцца недзе. Ляксей хай жыве, астатнія гэць у свет – свайго хлеба шукаць.

I тут, бачыць Карпенка, з цемры выступаюць ягоныя браты – старэйшы Ляксей, кульгавы Цыпрон, сварлівы Мікіта і з гэтага боку – ён, малодшы Рыгорка. Як і некалі, гадоў пятнаццаць назад, злосны, гарласты Мікіта ў адказ на тыя бацькавы словы сарваў з галавы зашмальцаваную ад поту шапку і гэпнуў яе вобземлю.

– Ага! Любімчыку, старшанькаму – чорта яго матары! А мы што? Куды мне чацвярых блазнюкоў дзяваць? Куды? Кажы, бацька! – б’ючы сябе кулаком у расхрыстаныя грудзі, крычаў Мікіта.

Браты загулі, заварушыліся, нездаволеныя бацькам, выцягнулі жылаватыя рукі і пачалі насоўвацца на яго, гатовыя разарваць старую згорбленую постаць ля грубкі. Але бацька сядзеў спакойны, строгі, зусім не баязлівы, быццам ён ведаў нейкую сілу, якая магла абараніць. Грышка спалохаўся, што здарыцца страшнае, і, кінуўшыся да старога, засланіў яго.

Тады браты замахалі ўгары доўгімі, як абламаны шлагбаум, рукамі, растапырылі над ім кіпцюрастыя кашчавыя пальцы, прагна пацягнуліся да яго шыі.

– Ага, – шыпеў з цемры Мікітаў голас– Добра табе: ты ў армію пойдзеш, ты да камандзіра даслужышся, ты жалаванне палучыш, а мы што? Што мы-ы-ы?

Тыя кіпцюрастыя братавы пальцы ўхапілі Грышку за горла, за грудзі, за ногі і рукі, сціснулі, ён стаў задыхацца, але адбіваўся як мог. А бацька ўсё сядзеў ля грубкі і, пазіраючы на бойку, агідна хіхікаў:

– Ага, ага! Во, так яго, так, так, так.

Рыгор ірвануўся неяк, выслізнуў з гэтых кастлявых абдымкаў і кінуўся прэч.

Пасля нешта перайначылася ў сне, ён апынуўся ўжо за станковым кулямётам пад агромністым заснежаным валуном, на беразе таго безыменнага возера ў Фінляндыі, дзе сяржант Карпенка зрабіў свой першы вайсковы подзвіг. За другім такім жа каменем туліўся з «ручніком» узводны – лейтэнант Хіль. Болей у іх роце не засталося нікога, і яны трэція суткі з двух кулямётаў адбіваліся ад фінаў. Толькі цяпер, у сне, на іх чамусьці наступалі не лыжнікі асобага батальёна «Суомі», а нямецкія эсэсаўцы – яны роўным густым ланцугом хутка беглі па заснежаным лёдзе возера. Карпенка страляў і страляў, але яго кулі недзе знікалі, не робячы ворагу шкоды. Ён спахапіўся, што не паставіў на планцы прыцэл, і тады аказалася, што няма і самой планкі, што яе адбіла асколкам, а кулі з перагрэтага ствала падаюць на снезе перад самай яго пазіцыяй. Дацяты жахам трапіць у рукі немцаў, Карпенка схапіў у абедзве рукі апошнія дзве «лімонкі» і з крыкам: «За Радзіму, за Сталіна!» замахнуўся на ворагаў. I тады ён пачуў ззаду знаёмы прастуджаны голас іхняга камандзіра батальёна, які ўчора пакінуў іх тут, на гэтым пераездзе:

– А здорава ты, Карпенка, разышоўся!

Здзіўлены старшына павярнуўся з паднятымі гранатамі і чамусьці ўбачыў Аўсеева, які спакойна даядаў з кацялка згатаваную Свістам кашу і казаў:

– Ты дзівак, камандзір. Чаго так артачышся? Давай лепей есці кашку з катлетамі. Хіба не бачыш – то ж нашы.

Яшчэ болей здзівіўшыся, ён угледзеўся ў ланцуг на лёдзе і зразумеў, што гэта сапраўды ішлі нашы, чырвонаармейцы ў будзёнаўках, а Аўсееў, аблізваючы лыжку, казаў далей:

За што глечык хоча папрасіць прабачэння у сваей маци якая засталася у варожым палоне адна

Яны ўсе здрыгануліся, бацька кінуўся да акна, затым – да дзвярэй, сунуў ногі ў боты і як быў – у адной кашулі, без шапкі – скочыў на вуліцу. Васілька таксама выбег следам і адразу за рогам ля плота ў святле недалёкага ліхтара ўбачыў страшнае. З мокрага ад дажджу, невысокага слупа электрасеткі спаўзаў уніз чалавек, іх сусед Трошкін, а на зямлі, распрастаўшыся ў гразі, ляжаў нерухомы бацька. Васілька кінуўся туды, закрычаў, выбегла маці, пазбягаліся людзі. Але ўжо нічога нельга было зрабіць ці дапамагчы – бацьку забіла токам.

У той вечар скончылася Васількава шчаслівае дзяцінства, і ён зазнаў пачатак вялікага гора. Бацьку пахавалі, маці счарнела ад пакутаў і слёз. Васілька таксама плакаў, але рабіў гэта, хаваючыся ад усіх, нечакана ён адчуў сябе мацнейшым па характары ў гэтай асірацелай сям’і і стрымліваўся як мог. Ім стала цяжка, сумна і пакутна. Ён тады скончыў сямігодку, але маці хацела, каб сын вучыўся далей, а сама пайшла на завод фармаваць чарапіцу. Зарабляла яна няшмат, грошай на ўсё не хапала, і яны ашчаджалі кожную капейку і як-кольвечы жылі. Васілька таксама зарабляў дзе мог – збіраў металалом, памагаў рамантаваць ваганеткі, грузіў на машыны цэглу. Маці патроху ачуняла ад гора, супакоілася і, калі-небудзь паклаўшы спаць Настачку, садзілася да сына і казала: «Нічога, не бядуй, сынок, як-небудзь пражывём. Усё ж нас двое, работнікаў». Поўная замілаванай пяшчоты, яна гладзіла яго па каротка астрыжаных віхрах, а Васільку было вельмі ніякавата ад той яе ласкі, і ён сарамяжліва ўхіляўся. Але ў тыя хвіліны хлопец гатовы быў на ўсялякія турботы, каб хоць трошкі аблегчыць спакучанае жыццё маці. Пасля смерці бацькі ён стаў любіць яе ўдвая болей.

Толькі маці неўзабаве павесялела сама. Неяк у пагодлівы выхадны дзень яна добра прыбралася, надзела свае белыя, некалі купленыя бацькам туфлі, узяла маленькую сумачку і пайшла, наказаўшы Васільку дагледзець Настачку і нікуды не ісці з дому. Вярнулася яна пад вечар, вясёлая, жвавая, па-ранейшаму прыгожая і ласкавая. Яна доўга і радасна забаўлялася з Настачкай, пагладзіла па галаве Васільку, але ў сынавай душы раптам узнялася да яе незразумелая, крыўдлівая варожасць. Ён тады не сказаў ёй нічога, пайшоў к кар’еру і да змяркання праседзеў на абрыве.

Праз колькі дзён тая крыўда забылася, маці была добрая, шмат працавала, увечары прыходзіла змораная і суцішаная. Але аднойчы на нейкае свята яна ўстала дужа раненька, збегала ў краму, старанна прыбрала ў пакоі, нарыхтавала посуд і сказала Васільку, што ён, калі хоча, можа пагуляць, бо да іх прыйдзе госць. Васілька адчуў нядобрае, насупіўся, гуляць не пайшоў, а, залезшы на дах хлеўчука, пачаў выглядаць таго ненавіснага госця. Госцем аказаўся Кузьмічэнкаў – бухгалтар іхняга завода, не дужа ўжо малады чалавек, які заўсёды ездзіў на веласіпедзе з прышпіленым да рамы партфелем. Васілька зноў уцёк на кар’ер і да поўначы не паказваўся дадому.

11

Тым часам старшыне Карпенку сніўся маркотны доўгі сон.

I тут, бачыць Карпенка, з цемры выступаюць ягоныя браты – старэйшы Ляксей, кульгавы Цыпрон, сварлівы Мікіта і з гэтага боку – ён, малодшы Рыгорка. Як і некалі, гадоў пятнаццаць

Тэст па беларускай літаратуры В. Быкаў "Жураўліны крык"

3. Каму належаць словы: “Эх, ярына зялёная, думаю калі і дзіўлюся, як гэта бязладна чалавек зроблен. Калі ёсць многа, дык хочацца яшчэ больш. А калі ня-ма нічога, дык якая драбніца – мара. Надоечы пад Шчарбакамі, калі нас плас-талі танкі, я толькі і марыў: каб сцямнела хутчэй. Здавалася, усё аддаў бы за адну хвіліну цемры. А цяпер вось і немца няма, і танкаў не чуваць, дык хочацца яшчэ і цяпла і сухога месца. Дзіўна…”?

а) Пшанічнаму; б) Віцьку Свісту; б) Аўсееву; г) старшыне Карпенку?

4. Якое пачуццё ў цябе выклікаў вобраз Віцькі Свіста?

а) Ён мне вельмі спадабаўся, бо Віцька Свіст вясёлы, жыццярадасны;

б) Свіста можна пашкадаваць, бо ў турму пасадзілі яго несправядліва;

в) Ён пражыў кароткае, але нялёгкае жыццё. Мне яго шкада.

5. Чаму Карпенка са шкадаваннем думаў пра Фішара?

а) Фішар быў кволы і слабы; б) у яго быў дрэнны зрок;

в) ён не прызвычаены да ваеннага жыцця. Нават акоп выкапаць не ўмее; г) Фішар быў смешны.

6. Кім працаваў старшына Карпенка, калі вярнуўся дамоў пасля фінскай вайны:

а) інжынерам; б) наменікам дырэктара; в) рабочым; г) калгаснікам.

7. В.Быкаў апісвае падрабязнасці жыцця байца Панічнага ў даваенны час. З якой мэтай аўтар гэта робіць:

а) каб паказаць яго нялёгкае даваеннае жыццё;

б) каб чытач зразумеў, што Пшанічны- самы сапраўдны вораг;

в) усе перадваенныя падзеі ў лёсе Пшанічнага дапамагаюць нам зразумець, што яго паводзіны на вайне- лагічны вынік усяго яго жыцця.

8. Якім уяўляецца ў аповесці Аўсееў:

а) Аўсееў любіць толькі сябе, і гэта адмяжоўвае яго ад людзей;

в) ён – сапраўдны сучасны герой.

9. За што Глечык просіць прабачэння ў сваёй маці, якая засталася ў варожым палоне адна?

а) за тое, што быў непаслухмяным хлапчуком і прынёс маці шмат непрыемнасцей;

б) ён зразумеў, што не меў права ўмешвацца ў асабістае жыццё маці;

в) хвалюецца, што маці засталася адна і ён не можа абараніцьяе ад ворагаў.

Читайте также: